Fotoworkshop week
Door: Tara
11 December 2016 | Cambodja, Khett Siem Reab
Na een gezellig weekend te hebben doorgebracht met mijn nieuwe vrienden (groep van ongeveer 10 vrijwilligers) begon maandag de fotoworkshop week bij Anjali. De fotoworkshop week is een voorbereiding op het Angkor fotofestival dat eens per jaar in Siem Reap plaatsvindt en waar het Anjali-house aan deelneemt. Er waren een stuk of 10 professionele fotografen vanuit verschillende delen van de wereld over gevlogen om met de kinderen aan de slag te gaan. Ik werd gekoppeld aan Anchika, een fotografe uit New Delhi en samen kregen wij vijf kinderen om te begeleiden. De leeftijd van de kinderen verschilde van 12 tot 20 jaar. We kregen een eigen tuk tuk chauffeur. Zo waren wij flexibel om te kiezen waar we heen wilden. De eerste dag gingen we naar een dorp en een tempel verder op. Elk kind kreeg een eigen camera. Ik ging met de helft van de groep op pad. In het dorp ervaarde ik echt het plattelandsleven van Cambodja. Er waren rijstvelden, boerderijen, lelievelden in bloei en een school. Echt een prachtig dorp. Omdat de kinderen niet alleen leren om foto’s te maken gedurende de workshop maar het ook juist een doel is om de kinderen in contact met anderen te laten brengen en gesprekken aan te knopen ging ik mee voor ondersteuning en support. Na alle mooie waterlelies te hebben gefotografeerd kwamen we dan aan bij een boerderij. De vrouw was aan het koken en de vader was bij de baby. Ik gaf de tieners de opdracht om er heen te gaan, contact te maken en te vragen of zij foto’s van hen en hun huis mochten maken. Dat vonden zij toch wel eng en ongemakkelijk. Ze begonnen meteen te giechelen en elkaar naar voren te duwen.
Na wat aandringen en op de tieners positieve moed in te praten durfden ze dan toch wel. De familie was heel gastvrij. De kinderen mochten in hun huis rondlopen en foto’s van hen maken, zij lieten zich zelfs door de tieners poses aan nemen voor de beste foto’s. Die dag hebben we nog meer mensen uit het dorp gefotografeerd. De tieners werden steeds losser in het contact en het nemen van de foto’s. Ik was echt verbaasd over de gastvrijheid van de mensen in de dorpen. Ik denk dat dit wel een afspiegeling is van de Cambodjaanse cultuur. De mensen delen alles met je en hebben zelf maar weinig, ook mag je binnen komen en alles fotograferen. Soms voelde ik mij een beetje bezwaard omdat ik in hun huis rond liep, dat hun privé leven is. Maar privacy kennen ze hier niet zo als wij dat kennen en ze hechten er ook minder waarde aan heb ik het idee. De mensen leven namelijk met grote gezinnen in kleine huisjes dus dan kun je ook niet veel privacy hebben.
De tweede dag gingen we naar een haven bij het Tonle sap meer. Eenmaal aangekomen ging ik weer met mijn groepje op pad. De lucht in de haven was ondragelijk. Het stonk zo erg naar vis dat ik mij moeilijk kon concentreren op het werken met de meiden. Het was geen normale vislucht maar eentje van rotte en gedroogde vis en dat in 30 graden en felle zon. Dan gaat het natuurlijk lekker broeien. Ik moet zeggen dat ik het iets moeilijker vond om hier te werken met de meiden dan in het dorp. De mensen waren hard aan het werk en zaten minder te wachten op meiden die hen wilde fotograferen. Wat wel logisch is. Ook leken de mensen mij armer. Hun huis was gewoon tussen de vis resten en het waren zelf gebouwde huizen van allerlei materiaal. Ik zag veel kleine kinderen helpen met de vis vangst, het schoonmaken van de vis en het verkopen. Dit vond ik best schokkend om te zien. Deze kinderen gaan duidelijk niet naar school maar werken de hele dag met hun ouders in de haven. Toen de meiden een meisje hadden gevonden die zij op de foto wilde zetten en haar zo ver hadden gekregen voor de poses kwam haar moeder er aan. De moeder was woest op haar dochtertje omdat ze niet aan het verkopen was. Wij zijn snel weg gegaan. Ik vond het een lastige en verdrietige situatie. Verder bij het volgende huis zag ik een paar mannen en jongens vrolijk kaarten. Ze wilden dat ik erbij kwam en mee deed maar ik probeerde hen uit te leggen dat wij hier waren voor een fotoworkshop. Ik denk niet dat het over kwam want de mannen konden duidelijk geen Engels en ik zag een stuk of 50 bierblikjes voor hen liggen en dat om 10 uur in de ochtend. Wel vonden ze alles goed dus heb ik de meiden erbij geroepen. We probeerden hen te laten poseren maar ze waren meer geïnteresseerd in mij dan in het poseren voor de kinderen dus dat ging uiteindelijk ook niet zo makkelijk. De meiden vonden het niet leuk en ik denk dat ze een beetje bang waren omdat de mannen gedronken hadden. Snel door naar het volgende huis dus. Het fotograferen in de haven vond ik een gekke situatie en het was niet mijn favoriete locatie. Maar ik ben wel blij dat ik ook die leefgemeenschap heb gezien. Ik ben denk ik nog nooit op een plek geweest waar het zo erg stonk en het zo vies was terwijl mensen daar gewoon leven. Net een vuilnisbelt.
De andere dagen zijn we weer naar verschillende dorpen gegaan, de markt en een sugar cane dorp.
In het sugar cane dorp waren de mensen nog gastvrijer dan in de andere dorpen. De meiden voelden zich hierdoor meer op hun gemak en fotografeerden meer. Op een gegeven moment waren zij een oud vrouwtje aan het fotograferen. Het vrouwtje maakte sugar cane en verkocht dit vervolgens langs de weg. Achter haar stalletje waar ze de sugar cane verkocht hing een hangmat en was een keukentje. Dat was het, haar huis. Ze begon een gesprek in het Khmer met onze oudste student.
Ik vroeg hem wat ze zei. Hij vertelde mij dat ze hem vertelde dat ze in het tijdperk van de Rode Khmer heeft geleefd. Hierdoor had ze geen kans gehad om naar school te gaan en moest zij keihard werken. Ze vertelde dat ze zich beseft dat ze nooit iets anders kan doen dan de sugar cane verkopen omdat zij geen kennis tot haar beschikking had en heeft. Ze zei dat het haar blij maakt als ze studenten ziet en foreigners die de studenten Engels leren. Ze was blij dat deze kinderen wel de kans tot ontwikkeling krijgen en dat ik naar haar land was gekomen om de kinderen kennis door te geven.
Ze bedankte mij ervoor. Ik vond het heel mooi en ontroerend om te horen. En ik heb veel bewondering voor deze vrouw. Dat ze haar gemis van kennis en verdriet omzet in positiviteit en nog meer in gunst. Ze gunt de kinderen alle kennis die zij niet heeft gekregen. Dit vond ik wel een foto waard (zie foto album) omdat ik het vrouwtje niet wil vergeten.
Vrijdag, de laatste dag van de fotoworkshop week hebben we afgesloten met een uitje naar een soort meer. Daar heb ik gezwommen met de kinderen, ze vonden het geweldig dat ik ook het water in ging. De andere begeleiders komen namelijk allemaal uit India en kunnen niet goed zwemmen. Had ik even mazzel dat ik uit Nederland kom en hiermee credits kreeg haha. Het was wel de eerste keer voor mij om te zwemmen met kleding aan. Weer een ervaring rijker.
Door de workshop week heb ik de kans gekregen om bij allerlei verschillende mensen over de vloer te komen. Zo heb ik een kijkje kunnen nemen in het lokale leven van de mensen in Cambodja en dan met name de mensen die op het platteland leven. Ik voelde mij geen buitenlandse toerist meer maar meer een locale toerist zoals de tieners. Ook heb ik van Anchika veel geleerd over fotograferen, zoals waar je rekening mee moet houden en hoe je de beste foto’s neemt. De fotoworkshop week was een bijzondere ervaring!
Na wat aandringen en op de tieners positieve moed in te praten durfden ze dan toch wel. De familie was heel gastvrij. De kinderen mochten in hun huis rondlopen en foto’s van hen maken, zij lieten zich zelfs door de tieners poses aan nemen voor de beste foto’s. Die dag hebben we nog meer mensen uit het dorp gefotografeerd. De tieners werden steeds losser in het contact en het nemen van de foto’s. Ik was echt verbaasd over de gastvrijheid van de mensen in de dorpen. Ik denk dat dit wel een afspiegeling is van de Cambodjaanse cultuur. De mensen delen alles met je en hebben zelf maar weinig, ook mag je binnen komen en alles fotograferen. Soms voelde ik mij een beetje bezwaard omdat ik in hun huis rond liep, dat hun privé leven is. Maar privacy kennen ze hier niet zo als wij dat kennen en ze hechten er ook minder waarde aan heb ik het idee. De mensen leven namelijk met grote gezinnen in kleine huisjes dus dan kun je ook niet veel privacy hebben.
De tweede dag gingen we naar een haven bij het Tonle sap meer. Eenmaal aangekomen ging ik weer met mijn groepje op pad. De lucht in de haven was ondragelijk. Het stonk zo erg naar vis dat ik mij moeilijk kon concentreren op het werken met de meiden. Het was geen normale vislucht maar eentje van rotte en gedroogde vis en dat in 30 graden en felle zon. Dan gaat het natuurlijk lekker broeien. Ik moet zeggen dat ik het iets moeilijker vond om hier te werken met de meiden dan in het dorp. De mensen waren hard aan het werk en zaten minder te wachten op meiden die hen wilde fotograferen. Wat wel logisch is. Ook leken de mensen mij armer. Hun huis was gewoon tussen de vis resten en het waren zelf gebouwde huizen van allerlei materiaal. Ik zag veel kleine kinderen helpen met de vis vangst, het schoonmaken van de vis en het verkopen. Dit vond ik best schokkend om te zien. Deze kinderen gaan duidelijk niet naar school maar werken de hele dag met hun ouders in de haven. Toen de meiden een meisje hadden gevonden die zij op de foto wilde zetten en haar zo ver hadden gekregen voor de poses kwam haar moeder er aan. De moeder was woest op haar dochtertje omdat ze niet aan het verkopen was. Wij zijn snel weg gegaan. Ik vond het een lastige en verdrietige situatie. Verder bij het volgende huis zag ik een paar mannen en jongens vrolijk kaarten. Ze wilden dat ik erbij kwam en mee deed maar ik probeerde hen uit te leggen dat wij hier waren voor een fotoworkshop. Ik denk niet dat het over kwam want de mannen konden duidelijk geen Engels en ik zag een stuk of 50 bierblikjes voor hen liggen en dat om 10 uur in de ochtend. Wel vonden ze alles goed dus heb ik de meiden erbij geroepen. We probeerden hen te laten poseren maar ze waren meer geïnteresseerd in mij dan in het poseren voor de kinderen dus dat ging uiteindelijk ook niet zo makkelijk. De meiden vonden het niet leuk en ik denk dat ze een beetje bang waren omdat de mannen gedronken hadden. Snel door naar het volgende huis dus. Het fotograferen in de haven vond ik een gekke situatie en het was niet mijn favoriete locatie. Maar ik ben wel blij dat ik ook die leefgemeenschap heb gezien. Ik ben denk ik nog nooit op een plek geweest waar het zo erg stonk en het zo vies was terwijl mensen daar gewoon leven. Net een vuilnisbelt.
De andere dagen zijn we weer naar verschillende dorpen gegaan, de markt en een sugar cane dorp.
In het sugar cane dorp waren de mensen nog gastvrijer dan in de andere dorpen. De meiden voelden zich hierdoor meer op hun gemak en fotografeerden meer. Op een gegeven moment waren zij een oud vrouwtje aan het fotograferen. Het vrouwtje maakte sugar cane en verkocht dit vervolgens langs de weg. Achter haar stalletje waar ze de sugar cane verkocht hing een hangmat en was een keukentje. Dat was het, haar huis. Ze begon een gesprek in het Khmer met onze oudste student.
Ik vroeg hem wat ze zei. Hij vertelde mij dat ze hem vertelde dat ze in het tijdperk van de Rode Khmer heeft geleefd. Hierdoor had ze geen kans gehad om naar school te gaan en moest zij keihard werken. Ze vertelde dat ze zich beseft dat ze nooit iets anders kan doen dan de sugar cane verkopen omdat zij geen kennis tot haar beschikking had en heeft. Ze zei dat het haar blij maakt als ze studenten ziet en foreigners die de studenten Engels leren. Ze was blij dat deze kinderen wel de kans tot ontwikkeling krijgen en dat ik naar haar land was gekomen om de kinderen kennis door te geven.
Ze bedankte mij ervoor. Ik vond het heel mooi en ontroerend om te horen. En ik heb veel bewondering voor deze vrouw. Dat ze haar gemis van kennis en verdriet omzet in positiviteit en nog meer in gunst. Ze gunt de kinderen alle kennis die zij niet heeft gekregen. Dit vond ik wel een foto waard (zie foto album) omdat ik het vrouwtje niet wil vergeten.
Vrijdag, de laatste dag van de fotoworkshop week hebben we afgesloten met een uitje naar een soort meer. Daar heb ik gezwommen met de kinderen, ze vonden het geweldig dat ik ook het water in ging. De andere begeleiders komen namelijk allemaal uit India en kunnen niet goed zwemmen. Had ik even mazzel dat ik uit Nederland kom en hiermee credits kreeg haha. Het was wel de eerste keer voor mij om te zwemmen met kleding aan. Weer een ervaring rijker.
Door de workshop week heb ik de kans gekregen om bij allerlei verschillende mensen over de vloer te komen. Zo heb ik een kijkje kunnen nemen in het lokale leven van de mensen in Cambodja en dan met name de mensen die op het platteland leven. Ik voelde mij geen buitenlandse toerist meer maar meer een locale toerist zoals de tieners. Ook heb ik van Anchika veel geleerd over fotograferen, zoals waar je rekening mee moet houden en hoe je de beste foto’s neemt. De fotoworkshop week was een bijzondere ervaring!
-
11 December 2016 - 22:00
Gerard Jager:
Bedankt voor het tweede verslag . Weer een heel andere ervaring. Leuke foto' s . -
11 December 2016 - 22:33
Anouk:
Mooi beschreven! -
12 December 2016 - 07:49
Paul :
Gaaf hoor! Geweldig om dit te kunnen ondernemen :) dank je wel voor het delen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley