Oud & Nieuw, een bruiloft en afscheid bij Anjali

De laatste twee weken van mijn verblijf zijn voorbij gevlogen. Ze zaten vol gepland met leuke dingen zoals Oud & Nieuw, een bruiloft en natuurlijk de laatste workshops met de kinderen.

Oud & nieuw was best bijzonder om mee te maken. Eerst gingen we met alle vrijwilligers uiteten en drankjes drinken. In Siem Reap was het mega druk met mensen uit de provincie die naar de stad waren gekomen om het vuurwerk te bewonderen. Wij hadden dus begrepen dat er bij de rivier vuurwerk zou zijn. Om 12 u ’s nachts zaten we klaar bij de rivier om het vuurwerk te bewonderen. Er waren maar twee punten waar vuurwerk vandaan kwam. Waarschijnlijk kwam het van twee luxe resorts. Oud & Nieuw vieren ze trouwens alleen maar voor de toeristen in Cambodja omdat het Cambodjaanse nieuwjaar op een hele andere datum ergens in april plaats vind. Het vuurwerk duurde maar tien minuten maar we hadden toch vuurwerk bij ons Oud & Nieuw wat toch nog wel een oudejaarsavond gevoel gaf. Ik was alleen nogal verbaasd over al die lokale mensen die vanuit de provincies voor het vuurwerk waren gekomen. Maar ik kan mij ook wel voorstellen dat je het eens wilt zien als je het nog nooit gezien hebt en dat wij verwend zijn met het vele vuurwerk dat wij elk jaar in Nederland kunnen bewonderen. Na de vuurwerkshow wilden we uit gaan, dus wij op weg naar Pubstreet. Er stonden allemaal hekken om Pubstreet binnen te komen omdat het erg druk was. Een aantal Cambodjanen die voor ons in de rij stonden mochten niet naar binnen maar wij wel. Ik vond dit een beetje een gekke situatie en ben er later achter gekomen dat het kwam omdat wij toeristen waren en zij Cambodjaans. Ze denken namelijk dat ze meer verdienen aan toeristen dan aan de locals wat wel logisch klinkt maar ik vind het ook discriminatie. Dit was overigens niet de eerste keer dat ik zoiets mee maakte. Je huidskleur bepaald helaas nog steeds je status daar. Ik vond het best sneu voor de locals omdat zij helemaal uit de provincie kwamen speciaal voor deze avond en er waarschijnlijk een lange reis op hadden zitten.
Wij waren dus wel door het hek gekomen maar keken in de richting van Pubstreet en keerden allemaal meteen weer om. Er stonden duizenden mensen als sardientjes in een blik in de straten. Hier hadden wij geen zin in. Dan maar terug naar het guesthouse dus om ongeveer 1 uur was ik alweer thuis. We konden daardoor nog wel even met z’n allen de top 2000 luisteren door het tijdsverschil met Nederland.

Het weekend daarop op zaterdag 7 januari had ik een bruiloft van een van de leraren van het Anjali-house. Hij had mij twee weken eerder hiervoor uitgenodigd. We kregen toen een gesprek over Cambodjaanse bruiloften, hij heeft mij toen alles over Cambodjaanse bruiloften uitgelegd, heel interessant! Ik merkte dat ze er in Cambodja nog best traditioneel over denken. Zo is het normaal als je ouders een bruid of bruidegom voor je uitkiezen en diegene dan aan je voordragen. Ook wordt de hele familie bij de bruiloft betrokken iedereen helpt en organiseert mee. In Cambodja ga je pas samenwonen als je getrouwd bent en de gemiddelde leeftijd waarop een Cambodjaan trouwt is 23 jaar. Ik mag dus wel opschieten :-P. Ik snapte na het gesprek ook beter waarom veel studenten aan mij vroegen of ik al verloofd of getrouwd was en als ik hier dan met nee op antwoorde de volgende vraag was, wanneer dan.

Die zaterdag, de dag van de bruiloft was er een bus geregeld omdat we 2,5 uur zouden moeten rijden naar de bruiloft. De bruiloft vond namelijk plaats in een andere provincie omdat de bruid daar woont. Om 8 uur vertrokken we uit Siem Reap maar om 9 uur waren we nog Siem Reap niet uit. We moesten namelijk alle buren van Bun Trong (bruidegom) ophalen en de Cambodjanen wilde nog “even” naar de markt om eten in te slaan voor de busrit. Dat even eten inslaan duurde ongeveer een halfuur haha. Uiteindelijk vertrokken we met een bus van ongeveer 30 man naar de andere provincie. Na 1,5 uur moest zo’n beetje de hele bus plassen maar er was geen wc te bekennen. De route was namelijk alleen maar door het platteland. Dan maar in de natuur. Ik heb echt gelachen. We gingen ongeveer met 20 personen de bus uit en er was een groot open veld met af en toe een bosje. Nou die waren natuurlijk meteen in beslag genomen dus liep ik langs de bosjes door naar de volgende bosjes waardoor er steeds Cambodjaanse vrouwtjes begonnen te gillen omdat zij daar al aan het plassen waren. Dan maar wachten tot er een bosje vrij kwam. Het was best een bizar gezicht al die vrouwen in hun mooie jurken plassend in de bosjes. Na het plassen hup snel de bus weer in en na ruim 3 uur totaal kwamen we bij de bruiloft aan. De moeder van Bun Trong stond ons met een grote glimlach op te wachten.
Iedereen kreeg een knuffel van haar. Ze straalde helemaal en vond het geweldig dat wij naar de bruiloft van haar zoon waren gekomen. Na dit warme ontvangst moesten wij aan een grote tafel gaan zitten en begon het vreet festijn. De bruiloft zag er als volgt uit: Buiten naast een huis in een open veld met kippen, afval en modder waren grote party tenten met een stuk of 60 tafels neer gezet. Aan elke tafel konden 10 personen zitten. Over de tafels en stoelen hadden ze stoffen gespannen waardoor alles er heel chic uitzag. Even voor jullie beeldvorming (zie ook de foto’s). Toen iedereen zat kregen we de eerste gang. In totaal waren er 8 gangen, ja acht! De eerste gang was een schaal met snackjes. De tweede een vlees salade, de derde een hele kip, de vierde een vis, en toen ben ik de tel en gerechten kwijt geraakt. Toen wij helemaal vol zaten begon pas het echte feest, de hotpot kwam op tafel. Een hotpot is een soort Aziatische barbecue waar je vlees en vis op kunt grillen maar daaromheen zit vocht waar je een soepje van kan maken. Ik zat aan een tafel met de andere vrijwilligers en medewerkers. Het was de enige tafel waar blanken zaten en dit zorgde wel voor wat meer bekijks. Ook kwam er om de haverklap iemand naar onze tafel om te proosten. Dit schijnt bij een bruiloft te horen. Pas na vijf keer had ik in de gaten dat het steeds dezelfde mannen waren die kwamen proosten. Grote kans dat ze ons goed van dicht bij wilden bewonderen. Er komen namelijk niet vaak blanken mensen naar het dorp.

Na het eten was het tijd voor Apsara dans, dit is een traditionele Cambodjaanse dans. Het is een dans waarbij je veel je handen gebruikt en deze als het ware dubbel klapt haha wat ik dus niet kan. Maar wij moesten natuurlijk ook mee dansen, dat ik de dans niet kon was geen goed excuus want het werd mij wel even uitgelegd. Elke man wilde met ons dansen en de Apsare aan ons leren. Ik werd ook meteen gekoppeld. Na een tijdje dansen zei ik netjes bedankt en wilde ik weg gaan maar de man die het mij leerde zei nee ik ga het jou leren en trok mij terug. Ik kwam hier voorlopig dus nog niet van af. Ik herkende de mannen van het proosten en besefte dat er inmiddels al aardig wat alcohol in moest zitten, vandaar dat ik de uitleg nogal vaag vond en snel vond gaan. Gelukkig werd ik bevrijd door het getoeter van de bus die aangaf dat we weer naar Siem Reap moesten gaan. Ik kan nog steeds niet Apsara dansen maar vond het wel super grappig om eens een Cambodjaanse bruiloft mee te maken.

De laatste dag bij het Anjali-house had ik aan de kinderen gevraagd wat zij nog een keer als laatste activiteit wilden doen. Dit was de stop dans. De nieuwste Cambodjaanse liedjes werden opgezet en de kinderen begonnen te dansen. Ze waren zich helemaal aan het uitsloven en hadden heel veel lol. Echt leuk om te zien. Na de activiteit werd ik door de kinderen het klaslokaal uitgeduwd want ze gingen tekeningen voor mij maken en dat mocht ik natuurlijk nog niet zien. Na een tijdje kwamen alle kinderen op mij afgerend met mooie tekeningen, nou wat een verassing :-P. Eentje sprong er echt uit. Er was een prinses getekend en dat moest ik dan voorstellen met daaromheen allemaal stipjes, dat moest sneeuw voorstellen want in mijn land is het koud dus sneeuwt het. Onder aan de tekening stond I love you Tara geschreven, heel schattig. Dat hadden de kinderen helemaal zelf geschreven zonder aan de lerares te vragen. Ik was best trots op ze. Daarna werd ik uitgebreid geknuffeld en zat mijn werk bij het Anjali-house erop.
In de middag heb ik nog lekker geluncht met alle vrijwilligers voor mijn afscheid.

Inmiddels ben ik al weer ruim een week terug in het koude Nederland, waar alle deadlines en stress weer begonnen zijn. Vandaar dat dit laatste blog even op zich liet wachten :-P In ieder geval kijk ik terug op een hele mooie (leer) ervaring in Cambodja!